Miała sny, wizje na jawie. Powtarzające się halucynacje doprowadzały ją do niejasnego poczucia rzeczywistości. Minnie Evans była wychowana przez babcię, która jej intensywne wizje traktowała jako znaki i cuda. Historia rodziny Minnie jest pełna silnych kobiet. Zawarta jest w niej opowieść o doświadczeniach ich przodkini Moni, afrykańskiej kobiety, która była niewolnicą na Trynidadzie.

Pewnego dnia Minnie Evans usłyszała głos, który nakazał jej rysować lub umrzeć. W Wielki Piątek 1934 roku narysowała pierwszy rysunek. W Wielką Sobotę powstał drugi – ostatni z tej serii. Do twórczości powróciła po paru latach przerwy z wielką intensywnością. Evans zaczęła tworzyć kalejdoskopowe rysunki odwołujące się do mitycznego ogrodu. Ukazane na nich wizje kobiet, mędrców pradawnego, duchowego porządku, aniołów, demonów, chimerycznych stworzeń i roślin zlewają się w jeden biocentryczny byt. W twórczości Evans Bóg bywa często przedstawiany jako uskrzydlona postać z szerokim, wielobarwnym kołnierzem i tęczową aureolą, otoczony mnóstwem motyli, oczu i kwiatów w intensywnych kolorach.

Swoje rysunki Minnie Evans wieszała w ogrodach Airlie Gardens w Wilmington, w których była zatrudniona jako strażniczka. Tam też zwróciła na nie uwagę Nina Howell Starr, która w latach 1962-1984 była agentką outsiderki, pokazując jej prace w nowojorskich galeriach.

Kolekcje: American Folk Art Museum, N. Y; Collection de l’Art Brut, Lozanna;
High Museum of Art, Atlanta Museum of Modern Art, N.Y; Smithsonian American Art Museum, Waszyngton, D.C.; Whitney Museum of American Art, N.Y.